اگر چه بیماری پارکینسون بیشتر در افراد مسن بروز می‌کند، اما گاهی اوقات بزرگسالان جوان‌تر نیز به آن مبتلا می‌شوند. علائم پارکینسون ناشی از تخریب تدریجی سلول‌های عصبی موجود در بخشی از وسط مغز هستند که حرکات بدن را کنترل می‌کنند. معمولاً اولین نشانه‌های بیماری، که به سختی قابل تشخیص هستند عبارتند از احساس ضعف یا خشکی در یک دست یا پا، یا لرزش خفیف یک دست در هنگامی که در بی‌حرکت است. در نهایت، لرزش شدیدتر شده و گسترش می‌یابد، عضلات خشک‌تر شده، حرکات کندتر می‌شوند و تعادل و هماهنگی به تدریج از بین می‌رود. معمولاً با پیشرفت بیماری، افسردگی، مشکلات شناختی و سایر مشکلات روانی یا عاطفی بروز می‌کنند.
معمولاً بیماری پارکینسون بین سنین ۵۰ تا ۶۵ سال بروز می‌کند، و تقریباً ۱% از افراد این گروه سنی را به خود مبتلا می‌کند؛ این بیماری در مردان کمی بیشتر از زنان شایع است.

مراحل  بروز بیماری پارکینسون
مرحله یک: در طول این فاز از بیماری، شخص معمولاً دچار علائم خفیفی مانند لرزش در یکی از دست‌ها یا پاها می‌شود. در این مرحله، عموماً خانواده و دوستان می‌توانند تغییرات ناشی از پارکینسون مانند اشکال در وضعیت قرارگیری بدن، عدم تعادل و حالات غیرطبیعی چهره را تشخیص دهند.
مرحله دو: در مرحله دوم، علائم شخص دو طرفه بوده و دست‌ و پاهای هر طرف بدن را درگیر می‌کنند. معمولاً شخص برای راه رفتن یا حفظ تعادل با مشکلاتی روبه‌رو شده و ناتوانی او در انجام کارهای جسمانی به شکل طبیعی آشکارتر می‌شود.
مرحله سه: علائم بیماری پارکینسون در مرحله سوم نسبتاً شدید بوده و شامل ناتوانی در راه رفتن به شکل طبیعی یا ایستادن می‌شوند. در مرحله سه، حرکات شخص به شکل قابل توجهی کُند می‌شوند.
مرحله چهار: در این مرحله علائم پارکینسون شدت می‌یابند. ممکن است شخص هنوز هم بتواند راه برود، اما اغلب این راه رفتن محدود بوده، و غالباً خشکی عضلات و برادی کینزیا (کُندشدن حرکت) در بیمار قابل مشاهده است. در طول این مرحله، اکثر بیماران نمی‌توانند امور روزانه خود را انجام داده و معمولاً نمی‌توانند بدون کمک دیگران زندگی کنند. درعین‌حال، در این مرحله لرزش‌های مراحل قبلی، به دلایلی نامعلوم، کاهش یافته یا رفع می‌شوند.
مرحله پنج: در مرحله پنجم، معمولاً بیمار نمی‌تواند از خود مراقبت کرده و قادر به راه رفتن یا ایستادن نیست. عموماً، بیماران در مرحله پنج به یک پرستار تمام وقت نیاز دارند.

علت بروز پارکینسون
تحقیقات مختلفی در مورد علت بیماری پارکینسون شده است با این حال به طور قطع در مورد علت بیماری پارکینسون به نتیجه‌ی مشخصی نرسیده‌اند. با این حال مشخص است که سلول‌های مغز بیمار مبتلا به پارکینسون در اثر این بیماری دچار اختلال می‌شود. حرکات بدن توسط بخشی از مغز به نام بازال گانگلیا تنظیم می‌شوند، که سلول‌های آن به مقادیر متعادلی از دو ماده به نام‌های دوپامین و استیل‌کولین نیاز دارند، که هر دو در انتقال تکانه‌های عصبی نقش دارند. در مبتلایان به پارکینسون سلول‌های تولیدکننده دوپامین به تدریج از بین می‌روند، که این باعث به‌هم‌خوردن تعادل این دو انتقال‌دهنده عصبی می‌شود. محققان معتقدند که در برخی موارد، ژنتیک در این تخریب سلولی نقش دارد. در موارد نادری، بیماری پارکینسون می‌تواند ناشی از یک عفونت ویروسی یا قرار گرفتن در معرض سموم محیطی مانند حشره‌کش‌ها، مونواکسید کربن یا منگنز فلزی باشد. اما در اکثر موارد علت بیماری پارکینسون ، مشخص نیست.
اگر چه درمان صددرصد برای بیماری پارکینسون وجود ندارد اما روش های متفاونی وجود دارد که با کمک به سلول های تحلیل رفته مغز، روند بیماری را کند و علائم آن را در فرد مبتلا کاهش می‌دهند .درمان های برای بیماری پارکینسون شامل موارد زیر می‌شوند:
• ورزش و فیزیوتراپی
• طب سوزنی
• TMS
•تحریک عمقی مغز Deep Brain Stimulation
•  داروها

 تحریک عمقی مغز Deep Brain Stimulation
یک عمل جراحی است که از آن برای چندین مورد از علائم عصبی ناتوان‌کننده، مانند تومور، سفتی عضلات، خشکی، کندی حرکت و مشکلات راه رفتن استفاده می‌شود. در این روش یک الکترود در عمق مغز، یعنی جایی که حرکت کنترل می‌شود، قرار می‌گیرد. وسیله‌ای شبیه به دستگاه تنظیم ضربان قلب (محرک عصبی)، که مقدار تحریک القا شده توسط الکترود را کنترل می‌کند، زیر پوست قسمت بالای سینه قرار می‌گیرد. سیم دستگاه از زیر پوست عبور داده شده و محرک عصبی را به الکترود متصل می‌کند. تکانه‌های الکتریکی ارسال شده از محرک عصبی، از طریق سیم و سپس الکترود به مغز انتقال می‌یابند. آن‌ها با آن دسته از سیگنال‌های الکتریکی که باعث علائم بیماری می‌شوند تداخل یافته و آن‌ها را مسدود می‌کنند.
عموماً از تحریک عمقی مغز برای بیمارانی استفاده می‌شود که در مراحل پیشرفته بیماری بوده و به خوبی به درمان‌های دارویی پاسخ نمی‌دهند.